Iedereen die (vooral) deze zomer in Amsterdam is geweest zal het beamen: in Amsterdam stikt het van de toeristen. Je kan eigenlijk de dam niet overlopen zonder dat je door iemands fotomoment loopt of struikelt over dromerige Amerikanen/Japanners/Chinezen/Duitsers/etc, die met open mond turen naar de gouden of zilveren gestalten die zogenaamd in de lucht lijken te zweven.
Terwijl ik vooral graag in Amsterdam kom om op een terrasje te zitten of productief te shoppen, wordt dat de laatste jaren eigenlijk steeds moeilijker door de hoeveelheid toeristen. Uit onderzoek blijkt dan ook dat de stad jaarlijks bezocht wordt door zo’n 7 miljoen bezoekers. En dat, terwijl Amsterdam ‘slechts’ 800.000 inwoners kent.
Natuurlijk is de groeiende populariteit onder toeristen hartstikke fijn voor de economie enzo. Het is daarnaast ook niks nieuws. Maar ik moet echt toegeven dat ik mij ook steeds vaker toerist voél in mijn voormalige (jaja) woonplaats. Zo betrapte ik mezelf er laatst op, dat ik Engels praatte tegen winkelpersoneel. Ai, daar ga je al..
Ik vind het tijd dat ik het éven opneem voor mijn lievelingsstad. Want ik erger me niet eens zozeer aan de cliché bezoekjes, zoals naar de Wallen, de Dam, een coffeeshop (maakt niet uit welke, zolang er maar ‘coffeeshop’ op de gevel staat) een tochtje over de grachten, een rondje in de rode dubbeldekker bus, een rondje op een huurfiets (terwijl je helemaal niet kan fietsen), een fotoshoot bij de ‘Iamsterdam’ letters, lekker de halve dag in de rij voor Madame Tussauds, of heerlijk slenteren langs de Bloemenmarkt. Want natuurlijk, als ik toerist zou zijn, zou ik dat ook zeker doen. Maar ik erger me wel aan het cliché gedrag.
Voor het geval je je nog afvraagt wélk gedrag: het feit dat ik mijn tram/trein/metro weleens mis omdat de gemiddelde toerist niks snapt van de OV-Chipkaart (ok, daar geef ik ze nog wel een beetje gelijk), het al-tijd voor mijn voeten lopen in het centrum, het liefst met een irritante trolley. Met als gevolg dat wat praktisch shoppen zo’n drie keer zoveel tijd inneemt dan nodig en zorgt voor een gigantische afname van het winkelplezier.
Maar gelukkig valt er ook nog wat te lachen. Ik geniet oprecht van al die groepen toeristen die als brave hondjes achter een persoon met paraplu in de lucht aanlopen. Iemand die ervoor heeft gekozen het leiderschap heel serieus te nemen en een zeer educatief programma heeft bedacht voor zeer leergierige mensen, die écht wat over deze prachtige stad te weten willen komen. Het liefst met vanuit elke hoek een foto (of 3000).
Maar – en ik hoop niet dat de toeristen nu meelezen – ik ben deze mensen met paraplu in de lucht vooral dankbaar. Waarvoor? Nou, voor het feit dat ze ontzettend veel andere mooie plekjes van Amsterdam niet laten zien. Dat ik op die plekjes nog heerlijk rustig rond kan lopen, zonder te struikelen over een trolley, of me schuldig voel omdat ik door een ‘cheeeeeese’ moment heenloop. Dat ik zonder al te veel gevaar kan fietsen.. en dát dames en heren… dát is pas echt mooi Amsterdam.
Begrijp me niet verkeerd. Zonder dat je het soms door hebt, kan je er zelf ook wat van. Zie hier een overzicht van overduidelijke toeristen clichés.
(Ze.nl)Zin om je Amsterdam kennis te testen? Dat doe je hier: https://rozanneland.wordpress.com/2013/09/03/amsterdam-quizzz-zonder-hulplijnen/
Rozanne van der Velden-Land 
Lekker verhaal.